Devit i Ariel Cz 20

- Możemy czegoś posłuchać, jeśli chcesz...
Niepewnie usiadł na kanapie czekając aż mężczyzna włączy coś i zajmie miejsce obok niego.
- A co do soboty, to gdzie i o której się spotkamy?

- Mówisz do melomana - odparł radośnie i podszedł do wierzy. Wybrał jakiś pendriwe i włożył go do sprzętu. Po pokoju rozeszła się spokojna melodia wprawiająca nieco ciało w rozluźnienie.
- A to zależy już od Ciebie. Czy wolisz iść gdzieś do restauracji a potem zgodzisz się wpaść do mnie czy całą kolacje przeniesiemy od razu tu do mieszkania. - co prawda radiowcowi pasowała bardziej ta druga opcja, bo miałby chłopaka tylko dla siebie i nie musiałby się martwić o coś takiego jak gapie, a przy okazji może i Ariel by się bardziej czuł swobodnie.

- Możemy spędzić całą kolacje w mieszkaniu, jeśli to nie będzie dla ciebie problem...
Nie chciał się narzucać, już i tak czół się jak piąte koło u wozu.
- To... o której miałbym przyjść?
Zapytał się niepewnie.

- Nie żartuj sobie. Szczerze to nawet lepiej dla mnie. Przynajmniej nie będę się czuł jak okaz muzealny na którego muszą patrzeć bo potrafi jeść nie brudząc się. - odparł z rozbawieniem i usiadł naprzeciw chłopaka. - W sumie jeśli to ma być kolacja to może tak koło 16, o ile nie będzie CI przeszkadzać że będę gotować przy tobie?

- No... nie pomyślałem o tym...
Uśmiechnął się, miło było patrzeć na mężczyznę z bliska, Ariel musiał przyznać, ze naprawdę było na co popatrzeć.
- Nie no skąd, osobiście lubię patrzyć jak ktoś coś pichci...

- No rozumiem. Ale takie jest już życie odmieńca społecznego. Przykuwa sobą uwagę. - odparł siadając na kanapie. - to w takim razie ustalone. Powiedz tylko masz ochotę na jakieś swoje ulubione danie?- nie żeby się podlizywał chłopakowi ale chciał mu sprawić przyjemność a czymś takim na pewno byłoby przyrządzenie ulubionej potrawy chłopaka.
- Tylko szczerze jest coś co bardzo ale to bardzo lubisz?

- Nie jesteś odmieńcem... choć z tym przykuwaniem uwagi muszę się zgodzić...
Westchnął i położył swoją głowę na ramieniu mężczyzny, był zmęczony, ale wiedział,że nawet jakby się położył, to by nie zasnął bez kłamczuszka...
- Może nie tyle specjalne danie... lubię potrawy z zapiekanym ryżem, więc jeśli to nie kłopot, to mógłbyś coś takiego przyrządzić... pamiętam dziadek zawsze jak do niego przyjeżdżaliśmy robił Ryż po myśliwsku... naprawdę przepyszny...

- Spokojnie, określenie odmieniec w moich ustach nie znaczy jak obelga czy niedowartościowanie siebie. Zwyczajnie jestem inny niż wszyscy widzący od co. - tłumaczył radośnie ale nieco zamilkł kiedy poczuł na sobie głowę chłopaka. Obawiał się ze po tym co się stało już się nie odważy zbliżyć a tu taka miła odmiana. Nie komentując zaczął gładzić chłopaka po włosach zahaczając kciukiem o ucho.
- No dobrze co prawda nie przyrządzałem tego ale to nie znaczy że nie podejmę się tego wyzwania. - odparł dumnie z uśmiechem na ustach. No bo jak randka to wszystko musiało grać nawet w najmniejszym stopniu.

Mruknął czując dłoń mężczyzny na swych włosach, lubił jak ktoś bawił się nimi. Uśmiechnął się lekko słysząc słowa mężczyzny.
- Jeśli chcesz, ale nie musisz się wysilać specjalnie dla mnie.
Dodał po chwili i uśmiechnął się lekko.
- Wiesz że nie umiem tańczyć?

Devit wyłapał z dźwięków go otaczających mruknięcie chłopaka, co stanowiło drobną nagrodę dla niego.
- Masz racje nie muszę, ale za to chce. - bo i tak było. Dzieciak wydawał się przyjemnym obiektem do pobratania się. Kto wie na jak długo. Może to Ariel stwierdzi jako pierwszy że ma dość kaleki. Życie różne przecież bywało.
- No dla mnie to żaden problem szybkie podstawy tańca i do przodu. No bo skoro ślepiec poradzi sobie to i Ty również. – przejechał ręką po policzku. - Jesteś śpiący? - spytał łagodnie. Bał się by chłopak na nic nie usnął. Co prawda zaniesienie go nie byłoby problemem, ale obawa przed wywaleniem się ze śpiącym blondynem na rękach była duża.